40 ¹ «Pocieszcie, pocieszcie mój lud!» - mówi wasz Bóg. ² «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy», ³ Głos się rozlega*: «Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu!* ⁴ Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką*. ⁵ Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją wszelkie ciało zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały». ⁶ Głos się odzywa: «Wołaj!» - I rzekłem: Co mam wołać? - «Wszelkie ciało to jakby trawa, a cały wdzięk jego jest niby kwiat polny. ⁷ Trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje*. <Prawdziwie, trawą jest naród>. ⁸ Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki». ⁹ Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny* w Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «Oto wasz Bóg!» ¹⁰ Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. ¹¹ Podobnie jak pasterz pasie On swą trzodę, gromadzi [ją] swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie. ¹² Kto zmierzył wody morskie swą garścią i piędzią wymierzył niebiosa? Kto zawarł ziemię w miarce? Kto zważył góry na wadze i pagórki na szalach? ¹³ Kto zdołał zbadać ducha Pana? Kto w roli doradcy dawał Mu wskazania?* ¹⁴ Do kogo się On zwracał po radę i światło, żeby Go pouczył o ścieżkach prawa, żeby Go nauczył wiedzy i wskazał Mu drogę roztropności? ¹⁵ Oto narody są jak kropla wody u wiadra, uważa się je za pyłek na szali. Oto wyspy* ważą tyle co ziarnko prochu. ¹⁶ I [lasów] Libanu nie starczy na paliwo ani jego zwierzyny na całopalenie. ¹⁷ Niczym są przed Nim wszystkie narody, znaczą dla Niego tyle co nicość i pustka. ¹⁸ Do kogóż to przyrównacie Boga i jaki obraz zastosujecie do Niego? ¹⁹ Ludwisarz odlewa posąg, a złotnik powleka go złotem i srebrne łańcuszki wykuwa*. ^41,6 Pomagają sobie jeden drugiemu - i mówią nawzajem do siebie: «Śmiało!» ^41,7 Ludwisarz zachęca złotnika, a wygładzający młotem - tego, co kuje na kowadle; ocenia sprawnie: «W porządku»; i umacnia gwoźdźmi [posąg], żeby się nie zachwiał. ²⁰ * Kogo nie stać na taką ofiarę, wybiera drzewo nie próchniejące; stara się o biegłego rzeźbiarza, żeby trwały posąg wystawić. ²¹ Czy nie wiecie tego? Czyście nie słyszeli? Czy wam nie głoszono od początku? Czyście nie pojęli utworzenia ziemi? ²² Ten, co mieszka nad kręgiem ziemi, której mieszkańcy są jak szarańcza, On rozciągnął niebiosa jak tkaninę i rozpiął je jak namiot mieszkalny. ²³ On możnych obraca wniwecz, unicestwia władców ziemi. ²⁴ Ledwie ich wszczepiono, ledwie posiano, ledwie się w ziemi pień ich zakorzenił, On powiał na nich i pousychali, a wicher gwałtowny porwał ich jak słomkę. ²⁵ «Z kimże byście mogli Mnie porównać, tak, żeby Mi dorównał?» - mówi Święty. ²⁶ Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te [gwiazdy]? - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli. ²⁷ Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu, powtarzasz: «Zakryta jest moja droga przed Panem i prawo me przed Bogiem przeoczone?» ²⁸ Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Pan - to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona. ²⁹ On dodaje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego. ³⁰ Chłopcy się męczą i nużą, chwieją się słabnąc młodzieńcy, ³¹ lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą.